زندگینامه شیخ امین نقشبندی
شیخ ملا محمد، مشهور به سعدی ثانی، فرزند عارف کامل، حضرت شیخ محمدامین نقشبندی(قدس سره) ،پدر و استاد اول ماموستا شیخ عبدالرئوف بود. ابن الشیخ به سال 1305 هـ.ق دیده به عالم خاکی گشود(دقیقا همزمان با عروج ملکوتی جناب کاکه احمد شیخ سلیمانیه ای،فرزند عارف نامی حضرت شیخ معروف نودهی و استاد جناب شیخ محمدامین نقشبندی).
آن شب که جناب ملا محمد، متولد میشود پدرش(حضرت شیخ امین) در بیاره شریفه، در محضر حضرت شیخ ضیاء الدین نقشبندی(قدس سره) معتکف و مشغول سیر الی الله بود؛صبح روز بعد حضرت شیخ ضیاءالدین رو به سوی شیخ امین کرده، میفرماید:تو را مژده باد که امشب خداوند به تو پسری عطا فرموده و من نامش را «محمّد» نهاده ام و او را به فرزند معنوی خود می پذیرم.بعدها که شیخ امین به روستای بیژوه(اسلام آباد کنونی)برمیگردد قریب سه ماه از تولد «محمد» گذشته بود و حضرت شیخ احمد سراوی (والد ماجد شیخ امین) ،نام فرزندِ متولد شده را عثمان نهاده بود.اما پس از شنیدن ماجرای حضرت شیخ ضیاءالدین و اینکه ایشان نام «محمد» را برگزیده، اسم عثمان را به محمد تغییر داده و او را محمد نام نهادند.
بارها شیخ ملا محمد فرموده اند :من محمد عثمانم.(بر گرفته از کتاب اختران ثابت و سیار آلان سردشت،استاد شیخ عبدالرئوف نقشبندی،ص30).
شیخ ملا محمد، در کنف حمایت و تربیت والدینش در سن هفت سالگی ،قرائت کتاب تصریف زنجانی(در علم صرف) را شروع کرد.کتب فقهی و علوم دینی و بینش های اسلامی و قواعد و دستورات ادبیات فارسی و عربی را در محضر والدش فرا گرفت؛وی طبع شعر بسیار قوی داشته و اشعار آبداری سراییده ؛ در به کار بردن فنون و صناعات ادبی و بدایع شعری آنچنان تبحر داشتند که به «سعدی ثانی» شهرت یافته بودند.وی در شعر مقلد حافظ و مولوی و به ویژه سعدی(علیهم الرحمه)بوده و در ابیات مفرده به شیوه ی مولانای جام شعر می سرایید.به عنوان نمونه یکی از ابیات مفرد مولانای جامی را که حضرت مولانا خالد ذی الجناحین تغییر داده و بعد شیخ ملا محمد هم در آن تجدید نظر فرموده و تغییر دادده است ذکر میگردد:
مولانای جام می فرماید:
چو رسی به طور سینا، ارنی مگو و بگذر که نیرزد این تمنا ،به جواب لَن ترانی
مولانا خالد ذی الجناحین شهرزوری چنین میفرماید:
چو رسی به طور سینا، ارنی بگو و مگذر شنوی ز دوست حرفی، اگر چه لن ترانی
شیخ ملا محمد هم چنین فرموده اند:
بر خود بده خموشی ،به سخن میا که سینا به خموشی کام برد از، أرنی و لن ترانی.
(بر گرفته از کتاب اختران ثابت و سیار آلان سردشت.استاد شیخ عبدالرئوف نقشبندی.ص 37).
ابن الشیخ در شیوه ی نثر نویسی هم به سان اشعار لطیف و پر نغزش در خور توجه و ستایش است.اینک نمونه ای از نوشته های منثور او در وصف پدرش حضرت شیخ محمد امین:
«... آری ذوات مقدسه ی ایشان و نفوس ذاکیه ی عالیشان، به عین توفیق از کمال ریاضت و حُسن مجاهدت و صفای درون ، آنقدر پرورش یافته که گویا، در صفای باطن با صبح صداقت از یک پستان شیر خورده اند و ضمایر پر نور ایشان که مانند طور جمال و مظاهر انوار حق است، آنطور به لمعات تجلیات متحلّی گردیده ،که گوییا مهر انور در دایره چرخ اخضر از کاسه کشکول همتشان فیض و افاده، دریوزه کرده است»(اختران ثابت و سیار آلان سردشت.استاد شیخ عبدالرئوف نقشبندی.ص 55).
شیخ محمد امین، برای پخته شدن و پرورش نیروی شعری و ذوق شاعرانه فرزندش کتابی به نام (وافیه شرح کافیه) در علم عروض و قافیه تالیف نموده و بدو تقدیم می نماید که در نوع خود بی نظیر است.
ملا محمد، در سن بیست وسه سالگی، پس از خوشه چینی از کمالات و افادات والدش جهت ادامه تحصیل و فراگیری کمال و منطق وحکمت راهی روستای ربط میشود و از محضر استاد ملا غزائی گناوی بهره ها می برد.در سال 1333ه.ق جهت فراگیری علوم ریاضیات و نجوم واسطرلاب راهی حوزه سلیمانیه گشته و وارد مکتب «عرفان افندی» می شود و پس از خوشه چینی از خرمن علوم و معارف آن بسوی زادگاه خود مراجعت نموده و روزگار را به تدریس و ارشاد و امرار معاش از طریق کشاورزی سپری می نماید.
سعدی ثانی در علوم مختلف سیاست،ادبیات،عرفان وتصوف و فقه دانشمندی بی نظیر و نویسنده ای کامل الشرائط بود که بنا به قول خودش :«نویسنده کسی است که نوک خامه ی وی تسلی بخش دلهای مرده و نشاط آفرین ارواح افسرده باشد.»( برگرفته از کتاب اختران ثابت و سیار آلان سردشت،استادشیخ عبدالرئوف نقشبندی.ص42)
سبک نویسندگی شیخ ملا محمد از آثارش هویداست؛سهل ممتنع که شیوه ی ادباست یعنی ساده و آسان و درعین حال دست هر کس به دامن رفیعش نرسد .
معظم له پس از تفرج در عالم شعر و ادب و فقاهت و تقوا و تصوف و عرفان در سن شصت و هفت سالگی دار محنت را ترک و به لقاءالمحبوب خرامید.
از آخرین اشعار ایشان رباعی پند آموز و پرنغزی است که یکی دو سال قبل از وفاتشان سروده اند و در آن سن وفات خود را بصورت رمزوار برای فرزندش بیان نموده و فرزند خردسال را به حفظ این شعر توصیه نموده است.
پس از (چندی) همی بینی پسر را بی پدر گردد
نماند بی پدر هرگز چـــو فـرزند هنــر گردد
اگـــــر بادی وزد، کـودن به بندی مـــبتلا بینی
هنـــر ور محترم ،گرچه جهان زیر و زبر گردد
در اینجا، رمز کار و نکته ی قابل توجه که مربوط به سال وفات ایشان میباشد ،کلمه ی «چندی» است، که به حساب (أبجــد) مطابق عدد شصت و هفت بوده و درسال شصت و هفتم از عمر شریفش به لقاءالله شتافت و این معنی را پر واضح در مصراع اول به شیوه ی ابجد گنجانیده که تصریح میفرماید: پس از ابجدیت «چندی 67»، ای پسر من! تو بی پدر خواهی شد...
برگرفته www.hesam1365.blogfa.com
رسانه های برتر
وبالاگ وبلاگی منه